Mecnunum, Leylâ’m diye ararım da seni ben,
Bir lâhza ses vermezsin, sanki unutmuş gibi.
Farksızım, yâd ellerde şimdi ben bir deliden.
Yıllarca aşkın beni, boşa avutmuş gibi.

Aşk ovasında kaldım, bir gülüm yok ki benim.
Koklayıp şad olayım bari son nefesimde.
Ezadır aşkım artık, ne gülüm ne dikenim.
Şimdi bir hıçkırıktır, adın dertli sesimde.

O güzel gözlerine bakmaya can verirdim.
Ne isterdim bir nebze sevgiden başka senden?
Gülersen sen gülerdim, ağlasan ben erirdim.
Çok gördü zâlim felek, ayırdı seni benden.

Yaş dolan gözlerimde geziyorken hayalin.
O sevdalı sesin var, mızrabımda, sazımda.
İlk seni gördüğümdeki gibi nazlı halin,
İçerimde yaşıyor, sensin alın yazımda.

Uzaktan pek uzaktan yanıyorum yine bak.
İsmini her anışta yolunu gözleyerek.
Yeter ki, bir şifa sun yareme, yar olarak.
Beklesin garip gönlüm, hep seni özleyerek...